Stoję przed tobą Panie

Niczym liść dębowy smagany na wietrze.

Wszechmogący Boże usłysz me wołanie,

Święć się imię Twoje

Bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi.

Chleba naszego powszedniego daj nam Panie.

W brzasku poranka gdy kroczysz przez grónie w potoków szumie

w śród ptasich śpiewów w sadach i w polu na łąkach i w lesie

Twój dotyk Panie wszędzie

A ja otwieram oczy i co rano widzę cudnie budzące się życie.

Ziarno rzucone w żyzną ziemię

Wydało owoc.

Już żarna mielą żyta kłosy,

Ręce rozrabiają zaczyn chlebowy, ugniatają ciast

Bochen się piecze pachnący łąkami,

Lecz zanim zostanie skrojony

Ojciec bruzdami znak krzyża

Nań nanosi a usta spękane całują dar

Dar Bożej Miłości.

Stoję przed Tobą Panie

Szum łąk w oddali i ptaków śpiewanie.

Paciorki kłosów w dolinie płyną

A w sadach pochylone korony drzew przed Tobą

A oto i chleb który nam dałeś

Lecz Twoja miłość

Chleb w eucharystię przemienia

„kto spożywa moje ciało Żyć będzie wiecznie”

Ty Panie dajesz dojrzewać w sadach owocom.

W słonecznym blasku pieścisz kłosy.

W runie leśnym odciskasz stopy.

Twe dłonie struminie napełniają życiem.

A Twoja łaska spoczywa na twych dzieciach

Lecz czasem musisz postawić na nieboskłonie

Burzową chmurę na ziemską małość pychę i dumę

Ryczące żywioły ból przynoszące bez miary wszystko w koło

Niszczące

A my małe listeczki dębowe pod Twój płaszcz się uciekamy

- ratuj nas Panie!

Łojcowie nasi schylali czoła

Na anioł Pański robota stoła.

Na anioł Pański czopka szła z głowy

Na przywitani był pochwalony

A przy robocie Szczyć Boże,

Boże pomóż matka wołali jak tacik zogón łorali

A w łodpowiedzi Boże Usłysz

A dzisio

Niewiela usłyszysz mój dobry Boże,

Bo hónym bo biegym.

A tam kapliczka stoi w zogrodzie,

Chrystus Frasobliwy nadziwić się ni może.

Choć farba usz zeszła z policzków różanych,

A w oczach usz downo blasku zabrakło.

To dali spoziyro z miłościom –

Coby każde dómowe ognisko miało dość blasku,

Coby też czasym tu czy tam nie zagasło

A wiater pod strzechom zanucił cichutko

Za Twe dary dziękujemy w sercu z Bogym zostajemy

I choć to małe słowa

Naucz nas Boże życiem dziękować!

Pokłońmy się Panu,pokłońmy się Bogu

Radość i smutek zamknijmy w dłoniach

W splecionych paciorkach różańca,

W małych ziarenkach naszej codzienności

Wielkie chwile

Zwykłe małości

Na ołtarzu Bożego Miłosierdzia

W dziękczynnym pokłonie

Oddajemy Ci Panie nasze spracowane dłonie

Przyjmij owoce tej pracy

Przyjmij to ziarno które wyrosło w Twojej winnicy

Przyjmij owoce z Twoich sadów

Przyjmij zioła z łąk Twojej dobroci

Przyjmij i wodę ze źródeł Twych łask płynących

Bo oto

Stoimy przed Tobą Panie

Niczym liść dębowy smagany na wietrze

Obejmij mnie, obejmij nas

- Swoją miłością-

Ten jeden raz, jeszcze …..i jeszcze!

B.Michałek, wrzesień 201

Relacja - wkrótce...

Fotogalerie - linki poniżej...